JEZERO PRASIAS - PRASINA (1)

U  prethodnim pričama definisan je položaj planine Orbel, protumačen je naziv planine Orel Bel (Beli Orao ) i njen savremeni naziv Bele Vode. Iz Herodotove priče o Persijskim izaslanicima saznajemo da je jezero PRASI(as) ili PRASI(ada) bilo blizu nekog rudnika srebra i planine DISOR(on) i da se posle ove planine nalazi Makedonia. Podatak da su stanovnici jezera dovozili kolje sa planine Orel Bel, ukazuje da je jezero bilo relativno blizu (volovskom zapregom  dva dana).

Za odgonetanje položaja jezera Prasias potrebno je koristeći Herodotovu priču, a ona daje oskudne podatke, rekonstruisati naselje u kome su živeli stanovnici jezera. Iz njegove priče zna se da su njihove kuće bile na skelama, koje su ležale na kolju, i da su imali jedan uzani most za vezu sa kopnom. Nije dao opis naselja, ali je takvo naselje okrivio za neuspeh persijske vojske. Naime, priča kako se Prasinci hrane ribom, i postupak lovljenja ribe, i toliko ima ribe da njime hrane konje i volove. Posredno nam stavlja do znanja, da su Prasinci mogli da opstanu u naselju, koje je bilo zaštićeno vodom od zveri i neprijatelja, i da nije bilo moguće da Persijanci preduzmu taktiku opsade. Nemoguće je da Persijanci nisu znali za korišćenje čamaca, jer su već koristili brodove u Belom i  Crnom moru za osvajanja. Mogli su i strelama dopru do naselja, i time da upale naselje, ali to i da su pokušali nije im uspelo. Možda bi neko rekao da je naselje bilo daleko od obale, a onda dal bi bio praktičan za stanovnike uzani most, koji je daleko od obale.  Činjenice da je njihovo naselje bilo otporno na vatru, jer Persijanci nisu uspeli da ga upale poslužiće da se izvrši delimična rekonstrukcija njihovog naselja i kuća. Prvo uzani most je bio u širini njihovih kola. Drugo, skela i most su bili poplačani kamenjem i zemljom, i ograđeni ogradom, koja je bila pričvršćena drvenim klinovima. Kuće su bile sa elipsastom osnovom i ognjištem u sredini, zidovi – pletare omazane blatom u visini konja, jer su i konji, volovi, koze i ovce bili u jednom delu zajedničke prostorije, koja je bila samo ograđena pletarom. Pod je imao „postiljku“ od pletenog pruća izmazana zemljom, a ognjište je bilo od kamena sa ođakom od pletare, koji se širi prema vrhu. Imali su obično jedna a ponekad i dvoja vrata, a na zidovima umesto prozora tzv. procepi. Tavan nisu imali a krov je pravljen tako što su prvo stavljali grede koje su pri vrhu imale račve, i to tri sa jedne strane i tri sa druge strane, oslonjene na zid od kamenja u donjem delu. Takve grede su opletali tankim i dugačkim granama, na koje su postavljali omazane pletare, a na njima su sadili biljku zvanu čuvarkuće (лат. Sempervivum tectorum). Upravo je ta biljka sa rozetkastim listovima otporna na sušu i mraz, štitila od kiše i čuvala kuću od vatre kao što se veruje i danas. Po zelenoj boji koji ima, celo naselje a nije bilo malo, bilo je zelene boje. Tako su i Grci, a nije jedina reč koju su pozajmili od svojih domaćina prihvatili da označe zelenu boju, a da pri tome neznaju šta ona znači, dakle  PRASINOS (πράσινος ) na grčkom znači zeleno.

NASTAVIĆE SE ...